این سوره، در روایت امام صادق «ع» به سوره امام حسین «ع» مشهور است و توصیه شده که در نمازهای واجب و مستحب، خوانده شود: «اقرؤا سورة الفجر فی فرائضکم و نوافلکم، فانها سورة الحسین «ع» و ارغبوا فیها».(1)
و این نامگذاری، جالب است، «چرا که قیام کربلای حسین «ع»، خود انفجار فجری از ایمان و جهاد بود، در ظلمتشب جور و شرک بنی امیه، و همچنان که با فجر و آغاز روز، حرکت و حیات مردم شروع میشود، با خون حسین «ع» و یارانش در عاشورا، اسلام جانی تازه گرفت و حیاتی مجدد یافت.»(2) در ذیل روایتی از امام صادق «ع»، علت نامگذاری این سوره به سوره فجر، این بیان شده که سید الشهدا نفس مطمئنه و راضیه و مرضیه است و یارانش نیز اینگونهاند: «فهو ذو النفس المطمئنة الراضیة المرضیة و اصحابه من آل محمد هم الراضون عن الله یوم القیامة و هو راض عنهم».(3)
«و الفجر» که سوگند خدای ازلی است
روشنگر حقی است که با آل علی است
این سوره به گفته امام صادق «ع»
مشهور به سوره «حسین بن علی» است(4)
1) سفینة البحار، ج 2، ص 346، عوالم (امام حسین)، ص 97.
2) آشنایی با سورهها، جواد محدثی، ص 92.در این باره مقاله ادبی-تحلیلی «سوره فجر، سوره امام حسین» را در «روایت انقلاب» ص 138 بخوانید.
3) عوالم (امام حسین)، ص 98.
4) از مؤلف.
