سفره

اطعام و احسانی که در خانه‏ها و تکیه‏ها، به یاد شهدای کربلا یا خانواده امام حسین‏ «ع‏» به افراد می‏دهند و اغلب در پی نذر و نیاز، سفره می‏گسترند.به تناسب کسی که به نام او سفره پهن می‏کنند، نام خاصی به آن می‏دهند، مثل سفره اباالفضل، سفره امام زین العابدین، سفره رقیه و امثال آن و آداب و رسوم خاصی دارد.آنچه که به یاد امام حسین‏ «ع‏» ضیافت ‏داده می‏شود، چه در ایام محرم و چه اوقات دیگر، مورد تقدیس افراد است و بعنوان ‏تبرک، بر سر آن سفره می‏نشینند یا از غذای آن اطعام، به خانه‏ها می‏برند و متواضعانه‏ هر چند وضع مالی‏شان خوب باشد، از برکت معنوی آن استفاده می‏کنند و آن را «غذای ‏امام حسین‏» می‏دانند.به چنان سفره‏ای‏ «سفره ماتم‏» هم می‏گفته‏اند.این از دیرباز رواج‏داشته است.خلفای فاطمی در مجلس سوگواری بر زمین می‏نشستند و پیروانشان در نهایت اندوه، گرد آنان حلقه می‏زدند.به جای فرش در تالارها و سرسراها شن می‏ریختند و خوراک بسیار مختصری تنها مرکب از عدس سیاه، پیازهای شور و خیار و نان جوین که از دستی رنگ آن را تغییر می‏دادند، بر سر خوان می‏نهادند و آن را «سفره ماتم‏» می‏خواندند…».(1)

1) تاریخ آموزش در اسلام، احمد شلبی، ترجمه محمد حسین ساکت، ص 324.