سزاوار اشک‏ها

وقتی امام حسین‏ علیه السلام از کنار پیکر خونین حضرت عبّاس به سوی خیمه‏ها بازمی‏گشت حضرت سکینه پیش دوید و از عموی خود پرسید، امام اظهار داشت.

یا بِنْتاهُ اِنَّ عَمَّکِ الْعَبّاسَ قُتِلَ وَ بَلَغَتْ روُحُهُ الْجِنانِ

(ای دخترم همانا عموی تو عبّاس به شهادت رسید و روحش به بهشت پرکشید.).

سپس در حالی که می‏گریست این اشعار را سرود:

حدیث 106

أحَقُّ النَّاسِ اَنْ یُبْکی عَلَیْهِ

فَتَیً اَبْکَی الْحُسَیْنَ بِکَرْبلاءِ

اَخُوهُ وَ ابْنُ والِدِهِ عَلِیٌّ

اَبُوالْفَضْلِ الْمُضَرَّجُ بِالدِّماءِ

وَمَنْ واساهُ لا یُثْنیهِ خَوْفٌ

وَجادَلَهُ عَلی عَطَشٍ بِماءٍ(1)

– سزاوارترین مردم برای ریزش اشک‏ها در مصیبت او، جوانمردی است که حسین را در کربلا به گریستن واداشت.

– آنکس برادرش و فرزند پدرش علی‏ علیه السلام، ابوالفضل است که در خون خود غلطیده است.

– هرکس با او دوست باشد ترسی ندارد.

– همان کسی که متجاوزان کوفه بر سر تشنگی و آب با او درگیر شدند.

1) ناسخ التواریخ ج2 ص347، معالی السبطین ج1 س448، اسرار الشهادة ص337.