امام حسین علیه السلام پس از آغاز نبرد و به شهادت رسیدن یاران، آماده پیکار شد شمشیر کشید و خود را بر قلب سپاه دشمن زد، که آن روباه صفتان از پیشروی امام میگریختند، امام در حال پیکار و مبارزه، سخنان حماسی داشت:
حدیث 193
قال الامام الحسین علیه السلام: یا اُمَّةَ السُّوءِ بِئْسَما خَلَّفْتُمْ مُحَمَّداً فی عِتْرَتِهِ، أَما إِنَّکُمْ لَنْ تَقْتُلُوا بَعْدی عَبْداً مِنْ عِبادِ اللهِ فَتَهابُوا قَتْلَهُ، بَلْ یُهَوِّنُ عَلَیْکُمْ عِنْدَ قَتْلِکُمْ إِیَّایَ، وَ أَیْمُ اللهِ إِنّی لَأَرْجُو أَنْ یُکْرِمَنی رَبّی بِالشَّهادَةِ بَهَوانِکُمْ، ثُمَّ یَنْتِقَمُ لی مِنْکُمْ مِنْ حَیْثُ لاتَشْعُرُونُ.
امام حسین علیه السلام فرمود: (ای امّت بدکار! چه بدکردید که به خاندان محمّد پس از او جفا کردید، پس از من، از کشتن بندگان خدا هراسی ندارید، زیرا کشتن من، کشتن آنان را بر شما آسان خواهد کرد، من از خدا امیدوارم که در برابر خواری شما، کرامت شهادت به من عطا کند و از راهی که گمان نمیبرید انتقام مرا از شما بگیرد.)
