رباب، دختر امرء القیس بن عدی، همسر سید الشهدا «ع» و مادر سکینه و علیاصغر (عبدالله). او در سفر کربلا حضور داشت و همراه اسیران به شام رفت، سپس به مدینه بازگشت و مدت یک سال برای سید الشهدا «ع» عزاداری کرد و مرثیههایی هم در سوگ آن حضرت سرود. خواستگارانی از اشراف و بزرگان قریش را رد کرد و حاضر نشد با کسی ازدواج کند.در سوگ ابا عبدالله «ع» پیوسته گریان بود و زیر سایه نمی رفت، از فرط گریه و اندوه بر شهادت حسین «ع» یک سال بعد (در سال 62 هجری) جان باخت.(1) ازجمله سرودههای او در شهادت امام حسین «ع» ابیاتی است که اینگونه شروع میشود:
ان الذی کان نورا یستضاء به
فی کربلاء قتیل غیر مدفون
سبط النبی جزاک الله صالحة
عنا و جنبت خسران الموازین… (2)
حسین بن علی «ع» نیز به این همسر با فضیلت و ادب و دخترش سکینه و خانهای که این دو را در بر گرفته باشد، محبت داشت و می فرمود:
لعمرک اننی لاحب دارا
تحل بها سکینة و الرباب
احبهما و ابذل جل مالی
و لیس لعاتب عندی عتاب(3)
به جانت سوگند، خانه ای را که سکینه و رباب در آن است دوست دارم. این دو را دوست دارم و همه ثروتم را در این راه می بخشم و جایی برای ملامت هم نیست.
1) ادب الطف، شبر، ج 1، ص 63، کامل، ابن اثیر، ج 2، ص 579.
2) اعیان الشیعه، ج 6، ص 499.
3) همان.
