امام سجّاد علیه السلام نقل کرد: در صبح عاشورا که لشگریان یزید از همه طرف آماده خیانت و کشتار شدند، حضرت اباعبدالله علیه السلام دستها را بسوی آسمان بلند کرد و این دعا را خواند:
حدیث 197
قال الامام الحسین علیه السلام: اَللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتی فی کُلِّ کَرْبٍ، وَأنْتَ رَجائی فی کُلِّ شِدَّةٍ، وَ أَنْتَ لی فی کُلِّ أَمْرٍ نَزَلَ بی ثِقَةٌ وَعُدَّةٌ، کَمْ مِنْ هَمٍّ یَضْعَفُ فیهِ الْفُؤادُ وَ تَقِلُّ فیهِ الْحیلَةُ، وَ یَخْذُلُ فیهِ الصَّدیقُ وَ یَشْمَتُ فیهِ الْعَدُوُّ، اَنْزَلْتُهُ بِکَ وَ شَکَوْتُهُ اِلَیْکَ، رَغْبَةً مِنّی إلَیْکَ عَمَّنْ سِواکَ، فَفَرَّجْتَهُ عَنّی وَ کَشَفْتَهُ، فَأَنْتَ وَلِیُّ کُلِّ نِعْمَةٍ، وَ صاحِبُ کُلِّ حَسَنَةٍ وَ مُنْتَهی کُلِّ رَغْبَهٍ(1)
امام حسین علیه السلام فرمود: (ای خدائی که تو در غم و اندوه پناهگاه من و در هر پیش آمد ناگوارمایه امید من هستی و در هر حادثهای سلاح و تکیهگاه منی، آنگاه که غمهای کمرشکن بر من فرا ریخته است که دلها در برابرش آب میشوند و راه هر چاره در مقابلش مسدود میگردد، غمهای جانگاهی که با دیدن آنها دوستان از من دوری جسته و دشمنان زبان به شماتت میگشایند، در چنین لحظاتی، تنها به پیشگاه تو شکابت آورده و از دیگران قطع امید نمودهام و تو بودی که به داد من رسیده و این کوههای غم را بر طرف کردهای و از این امواج اندوه نجاتم بخشیدهای، خدایا توئی صاحب هر نعمت و توئی آخرین مقصد و مقصود من.(2)
1) ابن عساکر: اخبرنا ابوالقاسم محمود بن احمد بن حسن بن علی بن علی بتبریز، أنبانا ابوالفضائل محمد بن احمد بن عمر بن الحسن بن یونس باصبهان، أنبانا ابونعیم الحافظ، أنبأنا باصبهان، أنبانا ابونعیم الحافظ، أنبانا عبدالله بن محمد بن جعفر.
2) ارشاد شیخ مفید ص233، تاریخ طبری ج3 ص318 و ج7 ص327، کامل این أثیر ج2 ص561 و ج3 ص287، بحارالانوار ج45 ص4، عوالم بحرانی ج17 ص248، تاریخ ابن عساکر(ترجمة الامام الحسین علیه السلام): ص214، واقعه طف ص205، تاریخ اسلام ج5 ص301.
