پس از شهادت حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام وقتی آنحضرت را در نجف به خاک سپردند و به خانه بازگشتند، شهر کوفه یکپارچه فریاد و گریه بود، و زنان اهلبیت از خانهها بیرون ریخته بر سر و صورت میزدند و فراوان میگریستند که امام حسن علیه السلام آنان را به خانهها بازگرداند. در چنین لحظههای حسّاس حضرت اباعبدالله علیه السلام در حالی که سخت میگریست اظهار داشت.
حدیث 113
قال الامام الحسین علیه السلام: لاحَوْلَ وَلا قَوَّةَ إِلاَّ بِاللهِ العَلِیِّ الْعَظیمِ «إنَّا لِلَّهِ وَ إنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ»(1) یا اَباهْ وا اِنقِطاعَ ظَهراهْ، مِنْ أَجْلِکَ تَعَلَّمْتُ البُکاءَ، إلیَ اللّهِ الْمُشْتَکی.(2)
امام حسین علیه السلام فرمود: حرکت و قدرتی وجود ندارد جز با یاری خداوند برتر و بزرگ، ما همه از خدائیم و همه ما بسوی او باز میگردیم، آه ای پدر، وای از درهم شکسته شدن کمر، پدر جان بخاطر اندوه از دست دادن تو گریه کردن را یاد گرفتم، و شکوهها را بسوی خدا میبرم.)
1) سوره بقره آیه 156.
2) بحارالانوار ج42 ص295.
