امام حسین «ع» شبی که فردایش از مدینه به سوی مکه حرکت کرد، برای وداع با مدینه و قبر مطهر جدش رسول خدا «ص» به حرم آن حضرت رفت و چندین رکعت نماز خواند و دعا کرد و گریست، تا نزدیکیهای صبح، سر بر روی قبر نهاد و خوابش برد.در خواب، رسول خدا را دید که او را به سینه چسبانده و میبوسد و میفرماید: میبینم که بزودی آغشته به خون، تشنه لب در کربلا شهید خواهی شد.پدر و مادرت و برادرت، اینجا مشتاق تو هستند.(1) این خواب، خبر از شهادت آن حضرت میداد.چنین خوابی را صبحعاشورا هم دیده بود.در مدینه، وقتی پیامبر را در خواب دید، آن حضرت به حسین «ع» فرمود: «یا حسین، اخرج فان الله تعالی شاء ان یراک قتیلا».وقتی محمد حنفیه از امام میپرسد پس چرا خانواده و زنان و کودکان را میبری، فرمود: خدا خواسته آنان را اسیر ببیند. «قال الحسین: قد شاء الله تعالی ان یراهن سبایا».(2) نیز آن حضرت، جدش را خواب دید که به او فرمود: «ان لک فی الجنة درجات لا تنالها لها الا بالشهاده»(3) و رسیدن به آن درجات بهشتی را در سایه شهادت اعلام کرد.
1) عوالم بحرینی، جلد امام حسین «ع»، ص 177.
2) مقتل الحسین، مقرم، ص 195، به نقل از بحار الانوار، ج 1، ص 184.
3) امالی صدوق، ص 130.
