حسین «ع» از من است و من از حسینم.حدیثی که رسول خدا «ص» فرموده است و در کتب حدیثی شیعه و اهل سنت آمده است، متن کامل آن چنین است: «حسین منی و انا منحسین احب الله من احب حسینا و ابغض الله من ابغض حسینا، حسین سبط من الاسباط، لعنالله قاتله»(1) اینگونه تعبیر (من از اویم و او از من است) نشانه وحدت کامل
فکری، روحی، مرامی، جسمی و خط مشی است و رسول خدا «ص» نیم قرن پیش از حادثه کربلا، خواسته قیام و نهضت حسینی را تداوم راه خویش بداند و دشمنان سید الشهدا را که دست خود را به خون او آلودند، دشمنان و قاتلان خود به حساب آورد، چرا که خشم و رضا و جنگ و صلح و یاری یا جفا بر حسین «ع»، همسان با خشم و رضا و جنگ و صلح و یاری و جفا بر پیامبر خداست، چرا که این دو، یک جان در دو بدن و یک فکر و مرام، در دو زمانند.(2) این گونه بیان همبستگی کامل، ترسیم کننده خط صحیح حرکت اجتماعی و دینی و مبارزاتی و سیاسی در طول تاریخ است. چنین نیست که از هم بودن این دو حجت الهی، تنها پیوند جسمی و از نسل پیامبر بود حسین «ع» را بگوید، بلکه عمدهترین مفهوم، همخطی آن دوست.
مفهوم بلند دیگری که در این حدیث نهفته، آن است که وجود پیامبر «ع» و آیین و مکتب او در وجود ابا عبدالله «ع» تداوم یافته است، آن هم نه تنها تداوم جسمی، بلکه نگهبان دین پیامبر «ص»، امام حسین است و قیام و شهادت او سبب بقای دین رسول خداست.سخن، تنها بار عاطفی ندارد، بلکه بیانگر یک حقیقت اجتماعی و تاریخی است.
اگر که دین مصطفی هنوز در جهان به پاست
از آن سر بریده تو هست و از نوای تو
احیاگر دین پیامبر، نهضتحسینی بود.خود ابا عبدالله «ع» در خطبهای که فلسفه و قیامخویش را بیان کرد، اشاره فرمود که هدف، حرکت در مسیر سیره پیامبر و علی «ع» و امر به معروف و نهی از منکر است و اینگونه است که انحرافها زدوده شده و دین استوار و پا بر جامیماند.اینکه گفتهاند: «ان الاسلام محمدی الحدوث، حسینی البقاء» اشاره به همیناحیاگری دین پیامبر در سایه قیام عاشوراست، یعنی پیدایش اسلام، محمدی است و بقایآن، حسینی!
گر جز به کشتنم نشود دین حق بلند
ای تیغها، بیایید بر فرق من فرود
این نکته در شعری که از زبان حسین بن علی «ع» سروده شده است (و حدیث و شعرامام نیست) اینگونه مطرح شده است:
ان کان دین محمد لم یستقم
الا بقتلی یا سیوف خذینی(3)
اگر دین محمد «ص» جز با کشته شدن من استوار نمیشود، پس ای شمشیرها مرا دریابید!به تعبیر امام خمینی «ره»: «با زنده نگه داشتن او اسلام زنده میشود. «انا منحسین»، که روایت شده است که پیغمبر فرموده است، این معنایش، معنا این است که حسین مال من است، و من هم از او زنده میشوم.»(4)
1) احقاق الحق، قاضی نور الله تستری، ج 11 ص 265، بحار الانوار، ج 43 ص 261، تاریخ الاسلام، ذهبی، ج 5، ص97.
2) به مقاله ارزشمند «حسین منی و انا من حسین» از: محمد باقر بهبودی در «یادنامه علامه امینی»، مقاله چهاردهم، ص 305 مراجعه کنید.
3) این شعر، بیتی از قصیده بلند شاعر و خطیب کربلایی، مرحوم شیخ محسن ابو الحب (م 1305) است و آنچه مشهور است که از سرودههای سید الشهداست، بی اصل است.ر.ک: «تراث کربلا»، سلمان هادی طعمه، ص 86.
4) صحیفه نور، ج 13 ص 158.
