حسینیه

جایی که برای اقامه سوگواری برای ابا عبدالله الحسین‏ «ع‏» ساخته شود.حسینیه‏هایی‏ که در شهرهای مختلف، از جمله شهرهای مذهبی ساخته می‏شود، اغلب علاوه بر مرکز تجمع عزاداران و اقامه مراسم سوگواری، حالت زائر سرا و مسافرخانه‏ای را دارد که زائران ‏از آن استفاده می‏کنند و جنبه رایگان دارد.بیشتر آنها به نام مردم شهری است که آن را می‏سازند. مثل: حسینیه آذربایجانیها، تهرانیها، اصفهانیها و… که در شهرهایی نجف، کربلا، مشهد از اینگونه حسینییه‏ها وجود دارد و از نظر شرعی هم محدودیت و احکام مسجد راندارد.

شاید روی آوردن شیعه به‏ «حسینیه‏» در دورانهای کهن به خاطر آن بوده که مساجد، اغلب در اختیار و زیر سلطه حکومتهایی بوده که برای تشیع و اقامه عزاداری و مراسم‏ دینی شیعه، محدودیت ایجاد می‏کردند.در مناطق هند، به حسینیه‏ «امام باره‏» گویند و امام‏ باره‏های متعددی با نامهای مختلف وجود دارد.در برخی مناطق آسیای مرکزی نیز، حسینیه‏هایی که شیعیان می‏ساختند، به‏ «مسجد شیعه‏ ها» معروف می‏شد. «در نقاط مختلف‏ هند، تکیه و حسینیه نامهای گوناگون دارد و آن را عزاخانه، امام باره، تعزیه خانه، عاشوراخانه، تابوت خانه، چبوتره، چوک امام صاحب… می‏خوانند.»(1)

1) دائرة المعارف تشیع، ج 4، ص 447.