تیری زهرآگین که بر قلب امام حسین «ع» نشست.در این باره به این نقل توجه کنید: «پس از جنگهای بسیار که روز عاشورا امام حسین «ع» داشت، لختی برای استراحت ایستاد. ناتوان شده بود.سنگی از سوی دشمن آمد و بر پیشانی او خورد که خون از آن جستن کرد.امام خواست که با جامه، خون از چهره پاک کند که تیری سه شعبه و مسموم بر سینه حضرت نشست «اتاه سهم محدد مسموم له ثلاث شعب».حضرت تیر را از پس سر بیرون آورد و خون از جای آن فوران زد.خونها را به آسمان پاشید و بر چهره مالید تارسول خدا را با چهرهای خونآلود دیدار کند.»(1)
در واقع، تیری که روز عاشورا بر سینه امام نشست، روز «سقیفه» بر کمان نهاده و رها شد و بسی قلبها را خون کرد و در کربلا نیز خون سید الشهدا «ع» را بر خاک ریخت.اگر آن بنای انحراف نخستین نبود، نیم قرن پس از وفات پیامبر، قلب فرزند پیامبر از سوی امت او هدف قرار نمیگرفت.
1) بحار الانوار، ج 45، ص 52 و 53، مقتل الحسین، مقرم، ص 351.
