برخی «تقیّه» را خرافاتی تفسیر میکنند و میگویند تقیّه کردن یعنی تعطیل مبارزه و سست و سرد شدن، در صورتیکه در فرهنگ شیعه و روایات امامان معصوم علیه السلام ما، تقیّه معنای گرانسنگی دارد، تقیّه یعنی تداوم مبارزه با رعایت اصل رازداری، تقیّه یعنی حفظ نیروها و وارد کردن ضربههای أساسی به دشمن در فرصتهای مناسب که حضرت اباعبدالله علیه السلام در تفسیر آن اظهار داشت:
حدیث 155
قال الامام الحسین علیه السلام: لَوْلا التَّقِیَّةُ ما عُرِفَ وَلِیُّنا مِنْ عَدُوِّنا، وَلَوْ لامَعْرِفَةُ حُقُوقِ الْاِخْوانِ ما عُرِفَ مِنَ السَّیّئاتِ شَیْءٌ إِلاَّ عُوقِبَ عَلی جَمیعِها، لکِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ یَقُولُ: «وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدیکُمْ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثیرٍ»(1)
امام حسین علیه السلام فرمود: (اگر نبود «تقیّه» دوستان ما از دشمنان شناخته نمیشدند، و اگر شناخت حقوق برادران نبود گناهان شناخته نمیشد و مردم بر تمام گناهان عذاب میشدند لکن پروردگار عزیز و بزرگ میفرماید: «آنچه از بلاها دامنگیر شما میشود پس به سبب اعمال ناروای شماست در حالیکه خداوند بسیاری از لغزشها را عفو میکند.(2)
1) سورهشوری آیه 30.
2) تفسیر امام عسکری علیه السلام ص321 حدیث 165، بحارالأنوار ج75 ص415 حدیث 68، وسائل الشیعة ج11 ص473 حدیث5، نزهة الناظر وتنبیه الخاطر ص 84 حدیث 15.
