پس از توبه و بازگشت «حُر» که تزلزلی در کوفیان افتاد، از امام اجازه گرفت و به میدان رفت و 40 نفر از سربازان کوفه را کشت تا آنکه اسب او را زخم زدند و کشتند، حر ناچار پیاده شد و همچنان به نبرد ادامه داد تا به شهادت رسید. دوستان جنازه خونین او را که هنوز رمقی داشت خدمت امام حسین علیه السلام آوردند و امام در حالی که با دستان مبارک صورت او را نوازش میداد اظهار داشت.
حدیث 135
قال الامام الحسین علیه السلام: بَخٍّ بَخٍّ لَکَ یا حُرُّ اَنْتَ حُرٌّ کَما سُمِّیْتَ فِی الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ اِنْ شِاءَ اللهُ تَعالی.(1) وَاللهِ ما أَخْطَأَتْ اُمُّکَ إِذْ سَمَّتْکَ حُرّاً، فَأَنْتَ وَاللهِ حُرٌّ فیِ الدُّنْیا وَ سَعیدٌ فِی الاْخِرَةِ
امام حسین علیه السلام فرمود: (مبارک باد! مبارک باد! ای حر، تو آزاد مردی چنانکه در دنیا و آخرت با نام «حر» خوانده میشوی. سوگند به خدا! مادرت اشتباه نکرد که تو را حُر نامید، پس تو سوگند به خدا! در دنیا آزاد مرد، و در آخرت از رستگاری.
سپس این شعر را سرود:
فَنِعْمَ الْحُرُّ حُرُّ بَنی رِیاحٍ
صَبُورٌ عِنْدَ مُشْتَبَکِ الرِّماحِ
وَنِعْمَ الْحُرُّ إِذْ واسی حُسَیْناً
وَجادَ بِنَفْسِهِ عِنْدَ الصَّباحِ
و نِعْمَ الْحُرَّ فی وَهْجِ الْمَنایا
ذی بِطالٍ تَخْطُو بالرّماحِ
لَقَدْ فازوا الَّذی نَصرُوا حُسَیْناً
وَفازُوا بِالْهِدایَةِ وَالصَّلاحِ(2)
– پس نیکو آزادهای است حُر از طایفه بنی ریاح، که بر تیزی نیزهها صبور است.
– چه نیکو آزادهای که با حسین عهد برادری بَست، و در این راه جان خود را صبحگاهان تقدیم کرد.
– هر آینه رستگار شدند آنانکه حسین را یاری دادند، آنان با هدایت شدن و اصلاح خویش رستگار گردیدند.).
1) معالی السبطین ج1 ص367.
2) نورالعین فی مشهد الحسین علیه السلام ص45، ینابیع المودة ص414، مقتل الحسین خوارزمی ج2 ص11،معالی البسطین ج1 ص 367، بحارالانوار ج 45 ص14.
