ابی رافع نقل میکند که: ایّام کودکی در مدینه با امام حسین علیه السلام بازی میکردیم، با سنگهای مخصوصی میباید هدف خاصّی را نشانه روی کرده اگر سنگ به هدف میخورد میبایست از هم بازی خود سواری بگیریم «بر دوش او سوار شده با مقداری راه رفتن، ما را سواری دهد» و اگر به هدف نمیخورد و هم بازی هدف را نشانه میرفت ما باید او را سواری میدادیم، در بازی با حسین علیه السلام وقتی من سنگ را به هدف میزدم و میخواستم بر دوش او سوار شوم میفرمود:
حدیث 27
قال الامام الحسین علیه السلام: اَتَرْکَبُ ظَهْراً حَمَلَهُ رَسُولُاللهصلی الله علیه وآله(1)
امام حسین علیه السلام فرمود: (آیا میخواهی بر دوشی سوار شوی که رسول خدا او را بر دوش خود حمل میکرد؟.)
من از سواری گرفتن منصرف میشدم
و هر گاه سنگ او به هدف میخورد، و من از سواری دادن سر باز میزدم و میگفتم من هم مثل تو سواری نمیدهم میفرمود:
اَما تَرْضی اَنْ تَحْمِلَ بَدَناً حَمَلَهُ رَسُولُاللهِ
(آیا راضی نیستی حمل کنی بدنی را که رسول خدا حمل میکرد؟.)
از اینرو با کمال میل او را بر دوش خود گرفته سواری میدادم.(2)
1) قال الخوازمی: ذکر السید أبوطالب باسنادی الیه، عن محمد بن محمد بن العباس،عن علی بن شاکر، عن عبدالله بن محمد الضبی، عن یحیی بن سعید، عن عبدالله ابن ابراهیم، عن أبی رافع قال:.
2) مناقب ابن شهر آشوب مازندرانی ج4 ص72، بحارالانوار ج43 ص297 حدیث 58، عوالم بحرانی ج17 ص40، احقاق الحق ج11 ص306.
