ابن ‏زیاد

این عنصر پلید، سفاکترین مهره‏ی اموی در عراق بود. همانگونه که پدرش «زیاد» نیز در قساوت و بیدادگری و بستن و بریدن و دریدن و اعدام و کشتار و برپایی زندانهای مخوف و بی‏رحمی و فرومایگی شهره‏ی آفاق بود.

تاریخ زندگی او سراسر نکبت‏بار است و سهمگین‏ترین جنایت او زمانی رقم خورد که از سوی یزید از بصره به استانداری کوفه گسیل شد و فرمان یافت تا حرکت اصلاحی و عقیدتی و فرهنگی و عدالتخواهانه‏ی حسین علیه‏السلام را بی‏رحمانه سرکوب سازد و آنگاه بود که آن جنایت سهمگین را مرتکب شد.

او پس از فروپاشی قدرت دوزخی‏اش در عراق، به شام گریخت و با سپاهی گران نهضت توابین را درهم شکست. اما سرانجام خود و انبوهی از مزدورانش که برای درهم کوبیدن قیام مختار حرکت کرده بودند، به ذره‏ای از شقاوت خود رسیدند و مختار سر پلید او را به مدینه فرستاد…(1)

1) تاریخ طبری، ج 6، ص 87.