نسبت به آگاهی امام از سرانجام قیام کربلا، متفاوت نوشتند و اظهار نظرهای گوناگونی را مطرح کردهاند، امّا آنچه که از مبانی اعتقادی ما ریشه میگیرد آن است که: امام حسین علیه السلام از علم غیب برخوردار بوده و سرانجام حرکتهای سیاسی خود را میدانسته است، و با آگاهی لازم برای بیداری امّت اسلامی بسوی شهادت رفته است که اظهار داشت:
حدیث 13
قال الامام الحسین علیه السلام: وَالَّذی نَفْسُ حُسَیْنٍ بِیَدِهِ لایُهَنَّیءُ بَنی اُمَیَّةَ مُلْکُهُمْ حَتّی یَقْتُلُونی، وَ هُمْ قاتِلی، فَلَوْقَدْ قَتَلُونی لَمْ یَصِلُوا جَمیعاً أَبَداً، وَ لَمْ یَأْخُذُوا عَطاءً فی سَبیلِ اللهِ جَمیعاً اَبَداً،
اِنَّ اَوَّلَ قَتیلِ هذِهِ الأمَّةِ أَنَا وَ اَهْلُ بَیْتی، وَ الّذی نَفْسُ حُسَیْنٍ بِیَدِهِ لا تَقُومُ السَّاعَةُ وَ عَلَی الْاَرْضِ هاشِمیٌّ یَطْرِفْ.(1)
امام حسین علیه السلام فرمود: (سوگند به خدائی که جان حسین در دست اوست. حکومت بر بنیامیّه گوارا نخواهد شد تا مرا به شهادت برسانند و اگر مرا کشتند، هرگز همه آنان به آرزوی خویش نخواهند رسید و هرگز کسی بخاطر خدا آنها را یاری نمیکند، اوّلین کشته این امّت، من و اهل بیت من خواهیم بود. سوگند به خدائی که جان حسین در دست اوست تا یک نفر از بنیهاشم زنده باشد قیامت برپا نخواهد شد)(2)
1) کامل الزیارات ص74 حدیث 13، بحارالانوار ج45 ص88 حدیث 25، اثبات الهداة ج5 ص197.
2) حدثنی محمد بن الزرار، عن محمد بن الحسین بن أبی الخطاب، عن محمد بن یحیی الخثعمی، عن طلحة بن زید، عن أبی عبدالله علیه السلام، عن أبیه، عن جده، عن الحسین بن علی علیه السلام قال:.
