سعد بن طریف میگوید: در خدمت امام صادق علیه السلام بودیم که جمیل أزرق وارد شد و از مشکلات و گرفتاریهای شیعیان فراوان گفت و علّت آن را پرسید، که چرا باید دوستان خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در بلاها و مشکلات گوناگون زندگی کنند؟. امام صادق علیه السلام به نقل از امام سجّاد فرمود، گروهی با همین پرسشها و انگیزهها خدمت امام حسین علیه السلام رسیدند و لب به شکوه گشودند و راه حل خواستند که:
حدیث 91
قال الامام الحسین علیه السلام: وَاللهِ اَلْبَلاءُ وَالْفَقْرُ وَالْقَتْلُ أَسْرَعُ إِلی مَنْ أَحَبَّنا مِنْ رَکْضِ الْبَراذینَ، وَ مِنَ السَّیْلِ إِلی صِمْرِهِ. قلت: و ما الصّمر؟. قال: مُنْتَهاهُ، وَلَوُلا أَنْ تَکُونُوا کَذلِکَ، لَرَأَیْنا أَنَّکُمْ لَسْتُمْ مِنّا.(1)
امام حسین علیه السلام فرمود: (سوگند بخدا! بلاها، فقر و تهیدستی، کشتارها، بسیار زود دامنگیر دوستان ما میشود، چونان دویدن اسبان سواری در مسابقه، یا حرکت تند سیلابها بسوی زمینهای پَست.).
پرسیدند: صَمَر چیست؟. پاسخ داد: آخرین جایگاهی که سیلابها از حرکت باز میایستند.
و ادامه داد: (و اگر شما شیعیان ما چنین نباشید که هدف بلاها و مشکلات قرار گیرید، ما در دوستی شما شک میکنیم که گویا با ما نیستید و نخواهید بود.)
یعنی بلاها و مشکلات انسانها را میسازد و قدرت مقاومت ما را زیاد میکند، و تحمّل در سختیها و مشکلات ایمان و اخلاص و میزان محبّت ما را مشخّص میکند.
1) بحارالانوار ج67 ص246 حدیث 85، اعلام الدین ص432، مستدرک الوسائل ج2 ص431 حدیث 2387.
