حضرت اباعبدالله علیه السلام در بین راه کربلا، پس از شنیدن پیمان شکنی کوفیان، همواره با یاران و همراهان اتمام حجّت میکرد، تا خود انتخاب کنند. امام سجّاد علیه السلام میفرماید: در شب عاشورا، پدرم اصحاب و یاران و همراهان را در خیمهای جمعآوری کرد وخطاب به آنان فرمود:
حدیث 9
قال الامام الحسین علیه السلام: یا أَهْلی وَشیعَتی اِتَّخِذُوا هذَا الَّلیْلَ جَمَلاً لَکُمْ فَانْهَجُوا بِأَنْفُسِکُمْ، فَلَیْسَ الْمَطْلُوبُ غَیْری، وَلَوْ قَتَلُونی ما فَکَّرُوا فیکُمْ، فَانْجُوا رَحِمَکُمُ اللهُ وَأَنْتُمْ فی حِلٍّ وَسِعَةٍمِنْ بَیْعَتی وَعَهْدی اَلَّذی عاهَدْتُمُونی.
امام حسین علیه السلام فرمود: (ای خاندان و شیعیانم، این شب را چون شتری راهوار به حساب آرید و خود را نجات دهید که آنان جز شخص مرا نخواهند و اگر مرا بکشند در فکر شماها نباشند، خدا شما را رحمت کند، نجات یابید بیعت را از شما برداشتم و پیمانی که با من بستید نادیده پنداشتم).
وقتی سخن امام به اینجا رسید همه یاران یک صدا گفتند: «سوگند بخدا! تو را تنها نخواهیم گذاشت، مردم به ما چه خواهند گفت؟ بگویند که امام و بزرگ خود را در میان دشمنان تنها گذاشتند؟ سوگند بخدا! با تو هستیم تا کشته شویم». امام ادامه داد که:
یا قَوْمِ اِنّی فی غَدٍ أُقْتَلُ وَتُقْتَلوُنَ کُلُّکُمْ مَعی وَلایَبْقی مِنْکُمْ واحِدٌ.
(ای یاران، من فردا کشته میشوم و شما همه با من کشته میشوید و فردی از شما باقی نخواهد ماند).
وقتی یاران امام خبر شهادت خود را شنیدند یکصدا گفتند:
اَلْحَمْدُ للَّه الَّذی أکْرَمَنا بِنَصْرِکَ وَ شَرَّفَنَا بِالْقَتْلِ مَعَک، أوْ لانَرْضی أنْ نَکُونَ مَعَکَ فِی دَرَجَتِکَ یَابْنَ رَسُول الله؟!
(سپاس خدا را که ما را در یاری دادن به شما کرامت بخشید، و با کشته شدن در راه شما شرافت عطا فرمود).(1)
1) مدینة المعاجز ج4 ص214 حدیث 295، نفس المهموم 230، ناسخ التواریخ ج2 ص220، ناسخ التواریخ ج2 ص220.
