برای آنکه قیام کربلا یک قیام برخواسته از عشق و ایمان و انتخاب باشد، امام حسین علیه السلام در لحظه لحظه قیام کربلا، سعی داشت تا یاران خود را آگاه سازد، با آنان اتمام حجّت کند، تا خود راه خدا را برگزینند و به سوی شهادت پرواز کنند. در روز عاشورا، وقتی عبدالله پسر مسلم بن عقیل اجازه نبرد خواست، امام به او فرمود:
حدیث 11
قال الامام الحسین علیه السلام: أَنْتَ فی حِلٍّ مِنْ بَیْعَتی حَسْبُکَ قَتْلُ أَبیکَ مُسْلِمٍ خُذْ بِیَدِ أُمِّکَ وَ اخْرُجْ مِنْ هذِهِ الْمَعْرَکَةِ.(1)
امام حسین علیه السلام فرمود: (ای فرزند مسلم! من بیعت را از شما برداشتم، همان جانبازی مسلم برای تو بس است، دست مادرت را بگیر و از این معرکه جنگ بیرون برو.)
با اینکه نبرد آغاز شده بود و جمعی از یاران به شهادت رسیده بودند، امّا امام از آگاهی دادن و اتمام حجّت دست بر نمیداشت.
1) معالی السبطین ج1 ص402، ناسخ التواریخ ج2 ص317.
