حضرت اباعبدالله علیه السلام در معرّفی و شناسائی حالات معنوی حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام، بخصوص نسبت به قیامت نقل کرد که:
حدیث 54
قال الامام الحسین علیه السلام: ما دَخَلْتُ عَلی أَبی قَطُّ إِلاَّ وَجَدْتُهُ باکیاً، و قال: إنَّ النَّبیّصلی الله علیه وآله بَکی حینَ وَصَلَ فی قَرائِتهِ «فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ اُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَجِئْنا بِکَ عَلی هؤُلاءِ شَهیداً»(1)
فَانْظُرُوا إِلَی الشَّاهِدِ کَیْفَ یَبْکِی وَ الْمَشْهُودِ عَلَیْهِمْ یَضْحَکُونَ، وَاللهِ لَوْلا الْجَهْلُ ما ضَحِکَتْ سِنٌّ، فَکَیْفَ یَضْحَکُ مَنْ یُصْبِحُ وَ یُمْسِی وَ لا یَمْلِکُ لِنَفْسِهِ، وَ لا یُدْرِی ما یُحْدِثُ عَلَیْهِ مِنْ سَلْبِ نِعْمَةٍ أَوْ نُزُولِ نِقْمَةٍ أَوْ مُفاجَأَةِ مَیْتَةٍ وَ أَمامَهُ یَوْمٌ یَجْعَلُ الْوِلْدانُ شَیْباً، یُشِیبُ الصِّغارُ، وَ یُسْکِرُ الْکِبارُ، وَ تُوضَعُ ذَواتُ الأَْحْمالِ، وَ مِقْدارُهُ فِی عِظَمِ
هَوْلِهِ خَمْسُونَ اَلْفَ سَنَةٍ.
«فَإِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعوُنَ». أَللَّهُمَّ اَعِنَّا عَلی هَوْلِهِ، وَ ارْحَمْنا فِیْهِ وَ تَغَمَّدْنا بِرَحْمَتِکَ الَّتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْءٍ، وَ لا تُؤْیِسْنا مِنْ رُوحِکَ، وَ لا تَحِلُّ عَلَیْنا غَضَبَکَ وَاحْشُرْنا فِی زُمْرَةِ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ الطَّاهِرِینَ صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمْ أَجْمَعِینَ.
امام حسین علیه السلام فرمود: (هر بار که خدمت پدرم حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام میرسیدیم او را گریان مییافتیم. روزی حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام برای ما توضیح داد و فرمود:
وقتی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در قرائت قرآن به آیه 41 نساء میرسید که خدا فرمود «چگونه خواهید بود آنگاه که از هر امّتی گواهی گرد میآوریم، و تو را ای رسول خدا گواه این امّت قرار میدهیم؟» پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم گریه میکرد. پسران من نگاه کنید به گواه اعمال این امّت که چگونه اشک میریخت، امّا امّت را بنگرید که میخندند! سوگند بخدا! اگر ناآگاه نبودند نمیخندیدند، چگونه کسی بیهوده میخندد در حالیکه شب و روز را پشت سر میگذارد و اختیاری بر خود ندارد، و نمیداند چه بر سر او آمده است؟ از نعمتی که از او گرفته شد یا بلائی که نازل گردید، یا مرگ ناگهانی که در کمین است؟ و در پیش روی او روزی قرار دارد که کودکان پیر میشوند، و پیران در هم کوبیده میشوند، و زنان باردار فرزند سقط میکنند که مدّت آن روز در پرتو ترس عظیم آن، پنجاه هزار سال است. «پس همه از خدائیم و بسوی او باز میگردیم». خدایا ما را در ترس روز قیامت یاری رسان، و به ما در آن روز رحمت آور، ما را به رحمتی بپوشان که همه چیز را در برگرفته است، ما را از لطف و رحمت خود ناامید نفرما، و خشم خود را بر ما روا مدار، ما را با پیامبرت محمّد و اهل
بیت پاکش که درود تو بر او و بر آنان باد محشور گردان).(2)
1) سوره نساء آیه 41.
2) ارشاد شیخ مفید القلوب ص97، مستدرک الوسائل ج11 ص245 حدیث 13884.
